دخترم باتو سخن می گویم!
دخترم باتو سخن می گویم! دخترم باتو سخن می گویم!
گوش کن که با تو سخن می گویم، زندگی در نگهم گلزاری است وتو با قامت چون نیلوفر، شاخه پر گل این گلزاری. من به چشمان تو گل های فراوان دیدم؛ گل عفت، گل صدرنگ امید، گل فردای بزرگ، گل فردای سپید...
دیده بگشا ودر اندیشه گل چینان باش، همه گلچین گل امروزند، همه هستی سوزند، کس به فردای گل باغ نمی اندیشد؛ آنکه گرد همه گل ها به هوس می چرخد، بلبل عاشق نیست، بلکه گلچین سیه کرداری است که سراسیمه دود در پی گل های لطیف! تا یکی لحظه به چنگ آورد وریزد به خاک، دست او دشمن باغ است ونگاهش ناپاک!
توگل شادابی، به ره باد مرو، غافل از باغ مشو، ای گل صد پرمن، با تو در پرده سخن می گویم!گل چو پژمرده شود، جای ندارد در باغ، کس نگیرد زگل مرده سراغ. دیو خویان پلیدی که سلیمان رویند، همه گوهر شکنند، دیو کی ارزش گوهر داند؟ نه خردمند بود آنکه اهریمن را، از سر جهل سلیمان خواند.
دخترم ! ای همه هستی من!توچراغی! توچراغ همه شب های منی! توگلی! دسته گلی صدبرگی! تویکی گوهر تابنده بی مانندی! خویش را خوار مبین ای سراپا الماس! از حرامی بهراس! قیمت خود نشکن! قدر خود را بشناس! قدر خود را بشناس!
